ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ : ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਉਹ ਲੋਕ ਜਾਤ-ਪਾਤ, ਧਰਮ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਕੇ ਲੋੜਵੰਦਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਵਿਚ ਜੁੱਟ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਤਿੱਬਤ ਤੋਂ ਪੀਯੂ ਵਿਚ ਬੀਏ ਕਰਨ ਲਈ ਆਈ ਸੀਰਿੰਗ ਡੋਲਕਰ 1994 ਤੋਂ ਅਜਿਹੇ ਅਣਜਾਣ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਸੇਵਾ ਭਾਵਨਾ ਕਾਰਨ ਲੋਕ ਉਸ ਨੂੰ ‘ਤਿੱਬਤੀ ਮਦਰ ਟੈਰੇਸਾ’ ਦੇ ਨਾਂ ਨਾਲ ਜਾਣਨ ਲੱਗ ਪਏ ਹਨ। ਡੋਲਕਰ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨਾਲ ਤਿੱਬਤ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਫਿਰ ਨੇਪਾਲ ਆ ਗਈ। ਨੇਪਾਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤਿੱਬਤਅਨ ਸੇਲਟਮੈਂਟ ਇਕ ਸੰਸਥਾ ਹੈ, ਉਸ ਦੇ ਮਾਤਾ ਕੁੱਲੂ ਦੇ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਲਈ ਉਥੋਂ ਤੋਂ ਇਥੇ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਥੇ ਆਉਂਦੀ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਵਿੱਚ ਅੱਠਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੀ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਇੱਕ ਸਾਲ ਦੇ ਅੰਦਰ-ਅੰਦਰ ਗੁਜ਼ਰ ਗਏ ਸਨ।
ਉਹ 1989 ਵਿੱਚ ਨੇਪਾਲ ਗਈ ਅਤੇ ਫਿਰ 1994 ਵਿੱਚ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਆ ਗਈ। ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਖੇਤਰੀ ਤਿੱਬਤੀ ਯੂਥ ਕਾਂਗਰਸ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਈ। ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਪੀਯੂ ਵਿੱਚ ਬੀਏ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿਤੀ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਪੀਜੀਆਈ ਗਈ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਕਈ ਅਜਿਹੇ ਮਰੀਜ਼ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਿਹੜੇ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਜਾਣਾ ਹੈ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦਵਾਈ ਕਿੱਥੋਂ ਲੈਣੀ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਤਿੱਬਤ, ਲਾਹੌਲ ਸਪਿਤੀ, ਕਿਨੌਰ, ਲੱਦਾਖੀ ਤੋਂ ਆਏ ਮਰੀਜ਼ ਜੋ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਸਿਸਟਮ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। 2004 ਵਿੱਚ ਦਲਾਈ ਲਾਮਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਬੁਲਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਮੈਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਾਂਗੀ ਤਾਂ ਨੇਕੀ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਕਦੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ। ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਮੈਂ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਡੋਲਕਰ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਪੀਜੀਆਈ ਵਿੱਚ ਮਰੀਜ਼ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸਮਾਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਡਾਕਟਰ ਵੀ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਦੇ ਹਨ। ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਹ ਨਿੱਜੀ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਲੋੜਵੰਦ ਮਰੀਜ਼ਾਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰਵਾਉਂਦੀ ਹੈ।